بیمارانی که بطور مکرر از انسولین درمانی خودداری می كنند، كنترل قند خون خود را به تاخیر می اندازند

20فوریه 2020 - بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که قند خون بالایی دارند، بیشتر در معرض خطر عوارض جدی مانند بیماری مزمن کلیوی، بیماری قلبی و نابینایی هستند. در حالی که تغییر در شیوه زندگی و داروها می تواند به برخی از بیماران کمک کند تا سطح قند خون خود را بهتر کنترل کنند، دیابت نوع 2 تمایل به پیشرفت دارد و بیماران به طور معمول برای ادامه ی کنترل قند خون خود به درمان شدیدتری نیاز دارند. انسولین قوی ترین روش برای کنترل قند خون است، اما انسولین درمانی اغلب به تأخیر می افتد، حتی گاهی اوقات تا چندین سال.

یک مطالعه جدید توسط محققان بیمارستان بریگهام و بیمارستان زنان نشان می دهد که بیش از 40 درصد از بیماران، توصیه ی پزشک خود را مبنی بر نیاز به انسولین درمانی نپذیرفته اند. این مطالعه همچنین نشان می دهد بیمارانی که انسولین درمانی را به تاخیر می اندازند، کنترل قند خونشان بدتر می شود و زمانی که انسولین درمانی را آغاز می کنند، نسبت به بیمارانی که بموقع درمان با انسولین را آغاز کرده اند، زمان بمراتب بیشتری طول می کشد تا میزان قند خونشان کاهش یابد و به محدوده ی هدف برسد. یافته های این تحقیق در Diabetic Medicine منتشر شده است.

دکتر Turchin، مدیر كیفیت دیابت در بریگهام، گفت: دیابت نوع 2 یك بیماری جدی است. مقادیر بالای قند خون می تواند تأثیر شدیدی بر كیفیت زندگی و امید به زندگی فرد داشته باشد. نه گفتن به درمان با انسولین ممکن است تأثیر زیادی بر سطح قند خون داشته باشد و چند سال قند خون کنترل نشده می تواند نزدیک تر شدن به عوارض جانبی دیابت را برای فرد رقم زند.

کارآزمایی های بالینی پیشین، نشان داده اند که تنها چند سال افزایش مقدار قند خون می تواند منجر به افزایش خطر حمله قلبی و نارسایی کلیوی در 10 یا 20 سال بعدی شود. با توجه به عواقب عدم کنترل قند خون، دکتر Turchin و همکارانش علت تاخیر در شروع درمان با انسولین را بررسی کردند.

محققان از پردازش زبان طبیعی[1] - یک ابزار هوش مصنوعی که می تواند مقادیر زیادی از داده ها را اسکن کند تا عبارات کلیدی را از میان آنها بیرون بکشد-، استفاده کردند تا به بررسی روایت های کلینیکی که پزشکان در پرونده های پزشکی بیماران ثبت کرده بودند، بپردازند. این کار اجازه داد تا برای اولین بار محققان میزان امتناع از درمان با انسولین را از طریق بررسی یادداشتهای الکترونیکی پزشکی شناسایی کنند. این مطالعه شامل بیش از 5000 فرد مبتلا به دیابت نوع 2 بود که تحت نظر پزشکان مراقبت های اولیه (PCP) وابسته به بیمارستان عمومی بریگهام و ماساچوست بین سالهای 2000 تا 2014 قرار گرفته بودند.

بیش از 2000 بیمار (43 درصد) در این مطالعه از انسولین درمانی امتناع کرده بودند. برای بیمارانی که از انسولین درمانی خودداری کرده بودند، دستیابی به قند خون هدف به طور متوسط ​​50 ماه زمان برده بود، در حالی که رسیدن به قند خون هدف برای کسانی که انسولین درمانی را در زمان پیشنهاد شده توسط پزشک آغاز کرده بودند، به طور متوسط ​​38 ماه طول کشیده بود. احتمال پذیرش انسولین درمانی در میان شركت كنندگانی که به عوارض دیابت مبتلا بودند یا قند خون آنها بالاتر بود یا قبلاً به متخصص غدد مراجعه كرده بودند، بیشتر بود. مشارکت کنندگان مسن تر و افرادی که سایر داروهای دیابت را مصرف می کردند، کمتر تمایل به انسولین درمانی داشتند.

نویسندگان خاطرنشان كردند كه این مطالعه دلیل امتناع از درمان با انسولین را توسط بیماران نشان نمی دهد زیرا معمولاً این دلایل در پرونده های بیماران مشخص نشده است. همه ی بیماران این مطالعه در ماساچوست تحت مراقبت بودند، جایی که هزینه ی انسولین به طور کلی نسبت به سایر مناطق کشور کمتر است. پرفسور Turchin مایل است دلایل احتمالی و همچنین عوارض طولانی مدتی که بیماران گروه تاخیر در درمان انسولین تجربه می کنند را در مطالعات بعدی بررسی کند.

پرفسور Turchinگفت: مطالعه ما فرض اینرسی درمانی را زیر سوال می برد. اینرسی درمانی بیان کننده ی این ایده است که " اگر بیمار مبتلا به دیابت، قند خون بالایی داشته باشد، همیشه تقصیر ارائه دهنده ی مراقبت های بهداشتی است که مداخله ی بیشتری را برای کنترل بهتر ارائه نمی دهد". ما می دانیم که وضعیت بسیار پیچیده تر است. بیمار اصلی ترین فرد در مراقبت های بهداشتی خود است و تصمیمات مرتبط با مراقبت های بهداشتی را خود اتخاذ می کند. وقتی در مورد بهبود مراقبت های بهداشتی فکر می کنیم، باید به این موضوع توجه کنیم که هم ارائه دهنده و هم بیمار در این تصمیمات دخیل هستند.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2020-02-patients-frequently-insulin-therapy-blood.html